Nieuws

ACT heeft sinds kort een Commissie Diversiteit. Waarom? Omdat ACT er is voor alle acteurs. Het zou niet moeten uitmaken wat je geslacht, achtergrond, leeftijd of geaardheid is. Maar dat doet het helaas nog te vaak wel. Daar willen we verandering in brengen. Ghieslaine Guardiola besloot, ondanks dat deze kwestie haar aan het hart gaat, niet in de Commissie Diversiteit te gaan. 

Waarom ik niet in de Commissie Diversiteit ga
Door: Ghieslaine Guardiola

Mijn leven als jonge, ambitieuze, blanke man begon in Amstelveen toen ik een jaar of zeven was. In algemeen beschaafd Nederland(s) bereidde ik me voor op mijn lelieblanke toekomst en gedroeg ik me naar al het wit om me heen. De wereld lag aan mijn voeten en alles was mogelijk. En als ik even twijfelde aan mijn kunnen, vroeg mijn vader: “Hoe weet je dat je dat niet kunt? Heb je het al geprobeerd?” Kortom, ik kon alles, tot het tegendeel bewezen zou zijn.

Met deze instelling ging ik vol vertrouwen een hele mooie witte toekomst tegemoet. Wel werd me met enige regelmaat roet in het eten gegooid. Had ik net lekker genoten van een kansrijk voorgerecht, werd ik tijdens het hoofdgerecht plots weggezet als ‘donker’ of ‘zwart’. Vreemd. Het was alsof ik een kleur moest bekennen die ik zelf niet zag.

“Ik snap dat je niet met jouw huidskleur bezig wilt zijn, maar de rest van de wereld is dat wel. Je bent naïef als je denkt dat het niks uitmaakt.” Acteur Raymi Sambo noemde mij, in gesprek over het huidige repertoire en rolverdelingen, naïef. Ik naïef? Ik was een VROUW van de WERELD! Ik bedoel: MAN! Blánke man.. Toch?

Hm.

Mijn vader had gelijk. Ik kon alles worden wat ik wilde. En ik wilde acteur worden, dus ik werd het. Helaas had Raymi ook gelijk. Ik werd als acteur voornamelijk gevraagd op basis van mijn huidskleur. Om witte verhalen een beetje kleur te geven. Ik kwam erachter dat er wat betreft verhaallijnen en hoofdpersonages hoofdzakelijk ‘wit’ gedacht werd. En nog. Terwijl, al jarenlang is diversiteit onze dagelijkse realiteit.

Gelukkig beseffen steeds meer culturele instellingen zich dat diversiteit binnen het aanbod niet alleen een aandachtspunt, maar vooral een actiepunt is. Zo ook ACT. De commissie diversiteit werd opgericht en ik stond voor de keuze daar wel of niet in plaats te nemen. Mij inmiddels weer enorm bewust van kleur, ervoer ik de commissie al aardig donker. Raymi Sambo en Dewi Reijs waren de eerste twee commissieleden. Daar moest ik niet ook nog eens bij gaan zitten. Ik vroeg me af hoe serieus we zouden worden genomen in het opkomen voor meer kleur in het aanbod, als de gehele commissie tot een zogenaamde etnische minderheid zou lijken te behoren. Hoe sterk is het om te preken voor eigen parochie?

Met dit in het achterhoofd hoorde ik mijzelf herhaaldelijk benadrukken dat er een blanke man in de commissie zou moeten zitten. Hoe anders zou je het belang van meer diversiteit succesvol onder de aandacht kunnen brengen? Met een blanke hetero man aan boord! Voor een diverse commissie diversiteit! En als een blanke man JA! zegt tegen het doorvoeren van die diversiteit, dan kunnen we stappen zetten!

In alle consternatie was ik even vergeten dat ik ooit zelf een blanke man was. Toen ik als klein meisje besloot dat mijn huidskleur mij op geen enkele wijze in de weg zou moeten zitten. Ik wilde de weg vrij maken en trouw blijven aan mijn ambities.

Dus die man, waar ik voor de commissie zo naarstig naar zoek, misschien ben ik dat uiteindelijk gewoon zelf. Alles kan, tot het tegendeel bewezen is.